Spośród wszystkich form kultu Miłosierdzia Bożego przekazanych przez Siostrę Faustynę Godzina Miłosierdzia została najpóźniej odkryta i upowszechniona, ponieważ pierwsze publikacje związane z tym nabożeństwem upowszechniały najczęściej: Koronkę, Nowennę i Litanię. Dopiero teologiczna analiza pism św. Siostry Faustyny, zwłaszcza jej „Dzienniczka”, przeprowadzona przez ks. prof. I. Różyckiego dla potrzeb procesu beatyfikacyjnego, wyłoniła spośród wielu modlitw te, które zostały objawione przez Pana Jezusa i obdarzone specjalnymi obietnicami dla wszystkich praktykujących je. Do nowych i uprzywilejowanych form kultu – obok czci obrazu Jezusa Miłosiernego, obchodzenia święta Miłosierdzia, odmawiania Koronki do Miłosierdzia Bożego, szerzenia czci Miłosierdzia – należy również Godzina Miłosierdzia. Od czasu publikacji prac ks. Różyckiego na temat nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego zaznaczył się dość szybki rozwój tej formy kultu, gdyż jej praktyka nie wymaga specjalnych okoliczności (np. obecności w kościele), a jedynie łączenia się (o 15:00) z Jezusem konającym na krzyżu w miejscu, gdzie jesteśmy o tej porze, rozmyślania o Jego męce, a w błaganiach odwoływania się do jej wartości i zasług.
